Çeşme’de tatilde idim. Gece CNN Türk’ün cep telefonumdaki mesajından aldım Amy Winehouse’un ölüm haberini.
Bir andan inanılmaz bir hüzün çöktü. Boğazımda bir düğüm oluştu. Sessizce oturdum.
İlk defa hiç tanımadığım birinin ölüm haberinden bu derece etkilendiğimi fark ettim sonraki günlerde.
Nereye gitsek Amy çalıyor, tüm müzik sitelerinde onun resimleri, şarkıları…
Ben ise şarkısını her duyduğumda boğazımda aynı düğümü hissediyorum. Dinleyemiyorum. Yüzüm düşüyor bir anda…
Şarkılarını çok severim. Dönem dönem, döner döner dinlerim. Pilates yaparken bile kendimi şarkılara ve hareketlerin akışına daha bi kolay bırakırım.
Hiç bir konsere gidemediğim için üzüldüğümü hatırlamam. Onun İstanbul konseri iptal olunca cidden üzülmüştüm.
Onun hayata karşı duruşunu, o hafiften gülüşünü, sessizliğini, farklı oluşunu, güzel müziğini çok seviyormuşum.
Yine de yeterli gelmiyo boğaz düğümümü açıklamaya sanki…
Tanıdığım, çok sevdiğim bir kişiyi kaybetmiş gibi sessizce ona dair hiç konuşmadan duruyorum.
Biraz kızıyorum, “Erken bıraktın sevenlerini, daha söylemen gerekenler vardı. Daha yapacağın çok güzel şarkılar vardı. İçimizi titretecek sözler yazacaktın tıpkı aşk acının ardından yazdığın “You go back to her, and I go back to black” gibi…” diye düşünürken buluyorum kendimi.
Hiç bir şey söylemeden sessizce duruyorum sonra.
Tatilden işe dönüp, onun sevilen şarkılarının listelerini, bannerlarını konuşup yazışırken bulunca iyice boğazım düğümlendi.
“Sadece 2 albümü var zaten” diye bir cümle okudum bir emailde. Üzüldüm.
Dün gece Suada’da şarkı söyleyen kadın onun şarkılarını söyledikçe bir itti beni, kadın sussun, hiç şarkı söylemesin istedim. Onun kadar güzel söyleyememsine takılmadım da bu ölümün ardından böyle yapılmasına takıldım…
Gencecik, yetenekli halin, inişlerin, çıkışların ve çok güzel sesinle hatırlayacağım seni…
Güle güle Amy.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=vbt_jCcGh3c]